Vorige week dinsdag ging ik naar het ziekenhuis voor een borstfoto want ik voelde al heel lang een plekje wat anders voelde als de rest en dacht ga voor de zekerheid maar naar de huisarts. Had de verwijzing al 4 weken in huis maar dacht telkens, ach het zal wel een actief kliertje zijn. Zo ging ik vorige week dinsdag met vriendin naar ziekenhuis en daarna zouden wel lekker terrasje pakken en eten in Egmond aan zee. De foto was niet goed, verontrustend. toen de echo waar gelijk werd gezegd dat het foute boel was en het er niet goed uitzag. Dus meteen 4 biopten uit borst en oksel waar ze ook een plekje vonden. Daarna afspraak met mammacare verpleegkundige en afspraak bij oncoloog vandaag. Het waren hele lange dagen van wachten met veel onzekerheid….pfff er word verteld houd rekening met het ergste maar je houd toch hoop… Dus niet. Goedemorgen zei ik tegen de oncoloog. En boef… daar kwam het slechte nieuws. Over 2 weken krijg ik een borstbesparende operatie(ook fijn als ze vragen wat wil je?eraf of besparend? Als de snijwanden schoon zijn na de operatie is het goed en anders volgt er weer een en dan mag ie eraf…. tijdens de operatie gaan ze onderzoeken of de poortwachtersklier schoon is anders word het ook een ander verhaal. daarna krijg ik 6 weken bestraling en daarna hangt helemaal af van wat de patholoog anatoom vind in het gebied wat weggehaald word. Misschien hormoonpillen en hopelijk geen chemo want dat vind ik het allerergst, maar daar gaan we nu maar niet bij nadenken en hopen op het meest positieve dat het bij die borstbesparende blijft en alleen bestralen en hormonen. De oncoloog zegt we gaan u weer beter maken mevrouw. Al maanden voelde ik dat er iets niet goed was in mijn lijf en zei dat tegen Roy die dan boos werd maar achteraf voelde ik het al. Maar niet het plekje wat ik in mijn borst voelde want het zit dus totaal ergens anders. gek hé…. stel je gaat niet heen want je denkt nah ik voel nu niets meer. Mijn intuïtie was sterker. Ik en wij gaan ervoor dat alles goed komt ook al is het weer spannend na de operatie of alles weg is. Beseffen doe ik het nog niet helemaal want het is net alsof ik het over iemand anders heb maar dat komt nog wel of niet… Moet alles nog laten bezinken denk ik.
Wij zijn er allemaal behoorlijk van ondersteboven, ik kan momenteel niet goed de woorden vinden, maar wens Mirjam, Roy en kids heel veel kracht toe om dit te doorstaan…………
Kus van Ma en Pa
1 opmerking:
17 mei 2011 at 18:02
Een aangrijpend verhaal en willen langs deze weg Mirjam, Roy en de kinderen heel veel sterkte toe wensen.
Truus we spreken elkaar weer.
Liefs,
Marry, Roel en Maroe
Een reactie posten